Afgelopen zondag hoorde ik Kurt Masur, in een documentaire over hem, vertellen dat hij lang geleden een frontale aanrijding had gehad waarbij zijn toenmalige vrouw overleed. Een ervaring die, zoals hij zei, nog steeds iedere minuut van de dag in zijn geest aanwezig is. Hij vertelde dit aan muziekstudenten tijdens en masterclass directie. Het ging daarbij om de beleving van Samuel Barber's adagio voor strijkers in het bijzonder het fermate.
Masur vertelde dat hij, toen hij meteen na het ongeluk zag dat zijn vrouw het niet had overleefd, niks anders kon doen dan uit het diepste van zijn hard schreeuwen. Ellende, verdriet, onmacht en daarna een levenlang berusting. Zijn dochter, die toen vijf jaar was, vertelde Masur, kon zich van het ongeluk vooral die lange schreeuw van haar vader herinneren.
Masur dirigeerde tijdens de masterclass uiteindelijk zelf het fermate. Na het fermate kwam er een rust over Masur die hij weergaloos op het orkest overbracht.
Zonder leven geen muziek.
Geniet er van.
">
