De notenmeter

Een jaartje of zo geleden kwam ik van mijn werk thuis met nogal wat stress: "ze" wilden weer eens niet wat ik voor ogen had. Ik wilde wat muziek horen en zag een CD van Eric Satie liggen die ik lang geleden eens had gekocht en beluisterd. Al bij de eerste noten verdween de spanning als sneeuw voor de zon. Wat een effect muziek kan hebben!

Iedere ochtend trok Satie de deur achter zijn Parijse appartement dicht om al wandelend door Parijs naar zijn werkstudio 15 kilometer verderop te gaan. Daar werkte hij de hele dag om vervolgens dezelfde afstand weer terug te lopen. In Montmartre was hij ook dirigent geworden van het huisorkest van cabaret Le chat noir. Maar erg breed had hij het zeker niet.
Hij kwam in contact met Debussy en Ravel die onder de indruk waren van zijn werk. Later kwam het tot een breuk met debussy.

Het werk van Satie werd niet altijd goed ontvangen. Op zich niet zo vreemd omdat hij afstand nam van muzikale tradities en stromingen. In een recensie werd Eric Satie eens een onhandige maar subtiele muziektechnicus genoemd. Satie zat dat dwars en verlaarde dat hij geen musicus was maar een "phonometricien", iemand die tonen meet. Satie is in de eerste helft van de 20e eeuw nadrukkelijk aanwezig geweest in de Franse avant-garde beweging.

Satie staat in het Guinnes book of records met de langst durende compositie voor solo instrument. De eerste uitvoering in New York duurde 18 uur en 12 minuten waarbij pianisten elkaar aflosten. Dat krijg je van een thema van 52 maten, tres lentement, dat 840 keer herhaald moet worden.De tweede uitvoering vond in Berlijn plaats in augustus 1966 met 6 pianisten. De eerste solo-uitvoering van "Vexations" vond plaats in Londen op 1O en 11 oktober 1967. De pianist hield zich op de been met komkommersandwiches en hield het 24 uur vol. In 1969 werd een uitvoering in Australië na 17 uur afgebroken. De pianist moest in coma naar het ziekenhuis worden afgevoerd.

Het fragment duurt gelukkig aanmerkelijk korter.

ontspan en geniet ervan!

">