Het labyrint van de liefde.

Hector Berlioz werd in 1803 geboren als zoon van een plattelandsdokter. Hij was 12 jaar toen hij voor het eerst geraakt werd door de muziek toen hij bij zijn eerste communie het meisjeskoor hoorde zingen. Belangrijker misschien wel was dat Hector dat jaar zijn jongenshart verloor aan Estelle Duboeuf.

Het was de bedoeling dat de jonge Hector in de voetsporen van zijn vader zou treden en werd naar Parijs gestuurd om geneeskunde te studeren. Zijn voorkeur ging echter uit naar een muzikale studie en hij schreef zich in op het conservatorium.

Berlioz werd hopeloos verliefd op de Ierse toneelspeelster en Shakespeare-vertolkster Harriet Smithson. Zijn ongelukkige passie voor haar inspireerde hem in 1830 tot het schrijven van zijn Symphonie fantastique.

In 1830 vertrok hij voor een jaar naar Rome waarna hij met twee pistolen en een flesje gif terug wilde keren naar Parijs omdat zijn nieuwe liefde en verloofde Camille Moke stiekum met een ander was getrouwd. Hij was van plan Camille, haar moeder en daarna zichzelf om het leven te brengen. Berlioz kwam niet verder dan Nice waar zijn woede bekoelde. De twintig dagen die hij daar doorbracht waren naar zijn eigen zeggen "de mooiste van zijn leven."

Na veel avontuurlijke verwikkelingen keerde hij terug bij Harriët Smithson en huwde in 1833 met haar. Samen kregen ze een zoon, Louis. Het liefdespad is soms onbegaanbaar en ook dit huwelijk liep snel uit op een mislukking. Harriët moest vanwege een beenbreuk haar toneelcarriëre opgeven en was erg jaloers van aard. In haar frustratie greep zij steeds vaker naar de fles. Haar gezondheid ging zienderogen achteruit. Uiteindelijk stierf Harriët in 1854

Berlioz trouwde dat jaar nog met de zangeres Marie Recio met wie hij al langer een relatie had. Het huwelijsgeluk was weer niet weggelegd voor Berlioz. Marie stierf acht jaar later in 1862.

Berlioz was diep geraakt door het gebrek aan waardering voor zijn werk. hij schreef niet meer en leidde een teruggetrokken bestaan. Na vele jaren werd tot groot geluk van Berlioz, het contact hersteld met zijn jeugdliefde Estelle. Ook met zijn zoon had hij een gelukkige band. Toen deze in 1867 op Cuba overleed was Berlioz gebroken. UIteindelijk stierf hij in bijzijn van enkele vrienden.

De Symphony Fantastique,
Geniet ervan!

">

De goden verzoeken...

Poollicht is de weerkaatsing van harnassen van de Walkuren. Deze maagden met mooie harnassen, helmen en speren stroopten op hellehonden of paarden met vleugels de slagvelden af op zoek naar overleden dappere strijders en ze mee te nemen naar het Walhalla. Wodan, hun vader of meester gaf ze daar een riant en lustig leventje totdat de eindstrijd was aangebroken en hij de dappersten in wilde zetten om de overwinning te behalen. Een vergeefse poging.

Richard Wagner gebruikte deze mythen in een opera, Die Wahlküre, in de cyclus Der Ring des Nibelungen. In het derde bedrijf van de opera zijn de Walkuren bezig op het slagveld als een van hen, Brunhilde op het slagveld verschijnt met Sieglinde. Brunhilde heeft van Wodan de opdracht gekregen Sieglinde en haar geliefde en broer Siegfried te doden. Bij het zien van zo veel liefde kiest Brunhilde voor het paar en vraagt nu de andere Walkuren om steun tegen hun vader.

Het thema in het fragment is een beroemde melodie die veel gebruikt is, onder andere in films. Bijvoorbeeld in Apocalypse Now, een film over de Vietnam oorlog. In de betreffende scene wordt een helicopter aanval uitgevoerd:
Kilgore: "We'll come in low out of the rising sun and about a mile out we'll put on the music."
Lance: "Music?"
Kilgore: Yah. I use Wagner. It scares the hell out of the Slopes."

Hierna wordt Wagner afgespeeld met behulp van een bandrecorder en hoornluidsprekers die aan de onderkant van de helikopter bevestigd zijn.

Laatst is er een film uitgebracht over een verzetspoging om Hitler te vermoorden, operatie Walküre: The rise of the Valkyries.

Kijk en huiver!

">

Het laatste woord

26 maart 1827 overleed Ludwig van Beethoven op 57-jarige leeftijd. Gedurende zijn leven had hij te lijden onder veel kwalen en ziektes waar ook zijn wispelturige karakter een gevolg van zou zijn.

In december 1826 overnachtte Beethoven in een ijskoude dorpsherberg. Hier liep hij een longonsteking op waarna zijn gezondheid snel achteruit ging. Beethoven verzwakte snel ondanks pogingen van artsen om hem te genezen. Een bevriende Oostenrijkse componist, Hüttenbrenner, bezocht Beethoven geregeld op zijn sterfbed. Hij was een van degenen die antwoord konden geven op de vraag: "Wat waren zijn laatste woorden?"

Voor zijn overlijden had Beethoven ingestemd met het sacrament der stervenden. Nadat de pastoor was vertrokken zei Beethoven: "Plaudite, amici, comedia finita est. ("Applaudisseert, mijn vrienden, de voorstelling is voorbij" (het gebruikelijke einde bij een stuk in de Commedia dell'arte). Heb ik niet altijd gezegd dat het op deze wijze zou aflopen?"
Zijn uitgever bezorgde twee flessen wijn. Beethoven draaide er zich naar toe en zuchtte: "jammer, jammer, te laat."
Laat in de middag van 26 maart 1827 stak in Wenen een storm op. Volgens Hüttenbrenner was er tegen 5 uur een lichtflits, gevolgd door een enorme donderslag. "Na dit onverwachte natuurfenomeen, dat mij hevig deed schrikken, opende Beethoven zijn ogen, hief zijn rechterhand op en keek enkele seconden op, met zijn vuist gebald en een zeer ernstige, dreigende uitdrukking op zijn gezicht. ... Toen hij zijn hand op het bed liet terugvallen sloot hij half de ogen. ... Geen ademtocht meer, geen hartslag."

In 2000 kon met behulp van een haarlok wetenschappelijk worden aangetoond dat Beethoven een loodvergiftiging had. Gezien de hoeveelheid lood in de toenmalige wijn en de hoeveelheid die Beethoven daarvan dronk geen raar idee. Dit zou een goede verklaring zijn voor zijn vele kwalen maar ook voor zijn soms wispelturig karakter.

Het fragment betreft het tweede deel van de achtste pianosonate, de Pathétique. Een prachtig stuk van de componist die de muzikale wereld van het classicisme de romantiek in bracht.

Het laatste woord is aan Beethoven. Geniet ervan!

De grote jongen

Giovanni Bottesini kreeg de eerste muziekbeginselen van zijn vader. Deze, zelf ook een begaafd musicus en componist, probeerde de jonge Giovanni op het conservatorium in Milaan te krijgen om viool te studeren. Echter de geldelijke middelen van de familie waren daar niet toereikend genoeg voor. Giovanni kon wel terecht om contrabas of fagot te studeren. Het werd de contrabas. Giovanni had slechts enkele weken de tijd om een auditie voor te bereiden. Hij werd zonder twijfel toegelaten. Bottesini rondde zijn studie af in vier jaar. Voor die tijd enorm snel, en trok met wat geld de wereld in. Hij speelde in alle grote concertzalen van Europa van Milaan tot Londen en van Barcelona tot Parijs. Ook hij maakte de oversteek naar Amerika en speelde onder andere in Havana. Al snel werd hij bekend als de paganini van de contrabas.
Bottesini had meer in zijn mars. Hij componeerde niet alleen veel voor de contrabas maar was ook een veel gevraagd dirigent. Verdi vroeg hem om de eerste uitvoering van Aìda op 27 december 1871 in Caìro te leiden.

Bottesini zal echter vooral bekend blijven vanwege de wijze waarop hij de contrabas op de muzikale kaart zette.

Het fragment betreft de finale van het tweede duet voor contrabas.

Geniet ervan.

">