Een paar maanden na het overlijden van Antonio Salieri schreef de Russische schrijver Alexander Poesjkin een kort verhaal over Salieri en Mozart. Hierin zet Poesjkin Salieri weg als een harde werker met hart voor zijn muziek maar die verteerd wordt door jaloezie op het genie Mozart. Tijdens een etentje in een herberg onspint zich een dialoog over muziek, waardering, respect.
In 1898 bewerkte Rimsky-Korsakov het verhaal tot een opera. Bijna een eeuw later is het verhaal uitgewerkt in de film en musical Amadeus.
Salieri heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de 19e eeuwse opera. Hij schreef veel opera's in drie talen. Salieri, verbonden aan het Habsburgse hof, belast met de Italiaanse opera's, schreef ook opera's voor operahuizen in Venetië, Rome en Parijs.
Salieri werd door velen bezocht als leraar. Schubert, Beethoven en Liszt zijn bij hem in de leer geweest.
Dat Salieri en Mozart niet samen door een deur zouden kunnen kan een gevolg zijn geweest van de benoeming van Salieri als leraar aan het hof. Een positie die Mozart ook ambieerde. Bovendien ontstond in die tijd een nationalisme waarop Mozart's vader Leopold in brieven schreef dat er een groep Italiaanse lawaaischoppers er op uit waren Mozart van posities af te houden.
Maar of Salieri en Mozart echt niks van elkaar moesten hebben is nog maar zeer de vraag. Toen Salieri in 1788 kapellmeister werd aan het hof bracht hij de opera Figaro weer op de planken in plaats van eigen werk. Bij de kroningsfeesten voor Leopold II bracht Salieri maar liefst drie missen van Mozart mee. Salieri en Mozart hebben zelfs samen een verloren gegane cantate voor zang en piano geschreven.
Hoe beelden de geschiedenis bepalen (of wat we er van willen zien).
Geniet er van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten