Op een lentemorgen hing er een poster op de muur van het conservatorium in Moskou. Een aankondiging van een pianorecital door Vladimir Horowitz (USA). Deze enkele poster zorgde voor veel opgewonden spanning in Moskou. Iedereen die de poster zag of ervan hoorde wist dat dit een historisch en onvergetelijk concert zou worden. En dat werd het! Nog geen 400 kaartjes waren beschikbaar voor het publiek. Een lange wachtrij vormde zich gedurende de nacht en op het moment dat het loket openging waren de kaartjes in een paar minuten uitverkocht. De overige 1.800 plaatsen gingen naar prominenten van de regering en het corps diplomatique.
Het regende op zondag 20 april, 4 uur 's-middags. Het concert zou beginnen. Honderden Moskovieten hadden zich verzameld voor het conservatorium. Zij zouden niks van het concert horen maar het simpele idee deel uit te maken van deze historische gebeurtenis zorgden ervoor dat al deze mensen de regen trotseerden en voor de poort van het conservatorium stonden.
Toen een oude man in donker pak en vlinderdas het podium betrad, barstte het applaus los gevolgd door uitroepen toen Horowitz naar de vleugel liep, licht naar het publiek boog, voor het publiek klapte en met een toch nerveuze glimlach op de vleugel klopte alsof hij zichzelf en het instrument op deze manier vertrouwen wilde geven. Horowitz ging zitten en wachtte op stilte. Zijn vingers begonnen te spelen. Een sonate van Scarlatti. Dit was het moment: zestig jaar na zijn vertrek uit de Sovjet-Unie en 82 jaar oud, was de grote Vladimir Horowitz terug om te spelen in zijn geboorteland.
"Horowitz is de enige man die kleuren kan spelen." zei een concertganger die net als velen anderen tot tranen geroerd was door Horowitz, de muziek en de historische lading van het concert.
Horowitz verliet de Sovjet-Unie in 1925 op 22-jarige leeftijd. Toen al was hij beroemd om zijn formidabele pianospel. Zelfs de grenswachters kenden hem. Een van hen legde zijn hand op de schouder van de jonge Horowitz en zei:"Vergeet je moederland niet." Gelukkig vroegen ze hem niet om zijn schoenen uit te trekken. Duizenden dollars dienden als "steunzool" voor zijn komende concerten.
Toen het voor hem mogelijk werd om nog voor zijn dood één keer in Moskou te spelen schreef een van zijn nichten dat ze op hem zou wachten op het vliegveld van Moskou. Toen Horowitz en zijn vrouw (dochter van de even beroemde Toscanini) aankwamen vergaten ze alle pers om in een hoekje van de hal de ontmoeting met zijn familie te beleven.
Op de dag van het concert waren ook veel studenten van het coservatorium naar hun school gekomen. Tijdens de repetitie hadden ze van Horowitz een fenomenaal concert gekregen (volgens een van zijn vaste begeleiders, een van de beste concerten die hij gegeven had). Alhoewel zonder kaartje, wisten studenten bij het uiteindelijke concert door het veiligheidscordon heen te dringen. Ongeveer 200 van hen wisten tot het balkon te komen waar zij tegen de achtermuur aangedrukt en in de hoeken en gangen zich toegang wisten te verschaffen tot het concert. De politie gaf het op maar op de opnames van het concert kan je tijdens de eerste maten van Scarlatti's sonate L 33 het gerommel en rumoer op het balkon horen (en in het fragment nog zien).
Op youtube kan je een fragment zien van de aanloop naar het concert. Het begint met het voorlezen van de brief van zijn nicht. Later zie je de aankomst op het vliegveld en de start van de repetitie voor studenten. Met een betoverende glimlach noemt hij zichzelf the ambassador of peace. De laatste opmerkingen van de vrouw op het einde van het fragment zeggen meer dan genoeg. Klik rechts bij de links op Horowitz in Moskou
Het fragment is van sonate L33 van Scarlatti tijdens het concert van Horowitz in Moskou 1986. Als je het beeld groot maakt kan je boven in het balkon nog beweging zien. Laat je echter niet afleiden van het weergaloze spel van deze fragiele maar ijzersterke Vladimir Horowitz.
Geniet ervan.
">
Mooie blog! De cd heb ik thuis; een monumentale opname.
BeantwoordenVerwijderen