In 1985 verscheen de film De ijssalon. In deze film luisterde de hoofdfiguur (Gerard Thoolen) naar een plaat met fantastische, dramatische, treurige muziek. Mahler. Nu, vijfentwintig jaar later, kan ik me het verhaal niet meer herinneren maar wel de beelden van die oude man in zijn kleine kamer die zijn muziek van Mahler opzet.
Mahler, naam gemaakt als dirigent, componeerde aanvankelijk vooral in de zomermaanden als hij zich terugtrok in een "componeerhuisje". Dat het leven hem soms zwaar viel is goed te horen in zijn composities. Zijn dochter overleed, er werd een hartafwijking bij hem geconstateerd, hij had een chronische longaandoening, zijn huwelijk liep zeer stroef en hij kreeg in alsmaar toenemende mate te maken met anti-semitisme in Wenen.
Een heel goede collega van mij die in de meest brede zin veel met muziek bezig is, vertelde mij dat hij het adagietto uit de 5e symphonie vol triestheid en gevoel ervaart.
Het ingehouden spel van een groot orkest waarin het lijkt alsof iedere noot voelbaar is. Hij heeft gelijk. De volle last van het leven kan schitterende dingen voortbrengen.
Het adagietto is gebruikt in onder andere films als Death in Venice en The English patient. Mooie fragmenten heb ik gevonden. Ik heb gekozen voor bijgevoegd fragment juist omdat er feitelijk geen materiaal is te zien en ieder dan zijn eigen invulling aan het adagietto kan en moet geven.
Geniet ervan.
">
Dank u!
BeantwoordenVerwijderenNa zovele jaren en hetzelfde beeld, eindelijk de muziek.
En ik die dacht dat het Brüch was.
Het was echter het derde deel van de vierde symphonie van Mahler dat werd gebruikt voor de film "De ijssalon".
BeantwoordenVerwijderen