Vanaf 8 september 1941 tot 18 januari 1943 belegerden en blokkeerden de Duitsers Leningrad (Sint Petersburg). Er kon slechts mondjesmaat voedsel worden aangevoerd via de lucht en tijdens de winter over het bevroren Ladoga meer. Alhoewel er in het begin nog ruime voedselvoorraden waren was de hongersnood tijdens de koude winter van1941/1942 onvermijdelijk. Alles wat maar eetbaar was en niet eetbaar was werd gezochten en gegeten. Tienduizenden vonden de hongersdood en nog eens tienduizenden zo niet honderduizenden vonden de dood als gevolg van de strenge kou, barre omstandigheden en lege magen. Maar Leningrad hield stand en werd in de oorlog het symbool van onverzettelijkheid, moed en opofferingsgezindheid.
Op de foto bij dit bericht een uitgehongerde man met zijn dagelijks rantsoen.
Shostakovich schreef aan zijn 7e symphonie tijdens het beleg van Leningrad in 1941. Hij was daar ingedeeld bij de brandweer. Al snel werd de 7e Symphonie gezien als een aanklacht tegen Hitler en het naziregime. Omdat nu wel duidelijk is dat hij al eerder aan het werk begon, wordt algemeen aangenomen dat het werk ook een aanklacht is tegen Stalin.
Ondanks zijn moeilijke en gecompliceerde relatie met het communistische regime, was Shostakovich een waar Russisch patriot. Toen de Duitsers in 1941 Rusland binnen vielen, meldde hij zich voor militaire dienst. Om gezondheidsredenen werd Shostakovich afgewezen. Hij schreef zich toen in bij de brandweer van Leningrad. Een beroemde afbeelding van Shostakovich met brandweer uniform stond op het omslag van Time magazine
Shostakovich was een jaar eerder begonnen met de compositie van zijn 7e symphonie (Het kwam Stalin beter uit dat Shostakovich tijdens het beleg begon aan het werk maar dat is dus niet het geval geweest) maar redigeerde en completeerde de eerste twee delen tijdens het beleg van Lenigrad.
Het derde deel maakte hij af toen hij Leningrad wist te ontvluchten naar Moskou. Uiteindelijk was de symphonie klaar toen hij weer verder was gevlucht naar Samara.
Shostakovich droeg het werk op aan de stad Leningrad die toen nog steeds werd belegerd.
Na zeven uitvoeringen in Rusland werd de symphonie op microfilm gezet en door geheim agenten naar Teheran gevlogen. Daar namen Britse spionnen het werk over en vond de symphonie zijn weg naar Londen en New York. In juli 1942 dirigeerde Arturo Toscanini de Amerikaanse premiëre. Dit werd landelijk live uitgezonden. De symphonie was een enorm succes en werd gezien als een symbool van Russische standvastigheid tegen de Duitse aanvallen.
In augustus 1942 lukte het om de bladmuziek Leningrad in te krijgen. De muziek werd, ondanks een groot gebrek aan papier en inkt, met de hand over geschreven voor de diverse partijen.
Op 9 augustus werd het uitgevoerd door het enige nog operationele orkest van de stad. De muzikanten kregen een extra rantsoen om te kunnen spelen en orkestleden die aan het front vochten werden door andere muzikanten vervangen.
Het concert werd met behulp van grote luidsprekers uitgezonden over de hele stad. Om het ongebrokene van Lenigrad te tonen stonden er ook luidsprekers opgesteld richting de Duitse belegeraars die van tevoren met zwaar artillerievuur waren bestookt opdat ze stil zouden zijn tijdens het concert.
De symphonie is vooral bekend door het eerste deel dat een repeterende melodie heeft dat steeds verder aanzwelt. De vijandige troepen naderen, het gevaar dreigt.
Bernstein dirigeert. Klik telkens na het fragment op het onderste volgende fragment. De hele symphony is te belauisteren in tien fragmenten.
Geniet er van!
">">
Dit is meesterlijk in elkaar gezet!
BeantwoordenVerwijderenDie trommels die langzaam het muziekstuk overnemen en de violen die op het eind alleen maar dezelfde tune spelen. Je ziet het helemaal vóór je: die troepen die de stad steeds dichter naderen.
Ik zal eens in de bibl. deze cd huren. Ik wil het wel eens helemaal beluisteren.
groeten i.p.